“Mijn wens is dat een kind nooit geïsoleerd hoeft te raken door leven in armoede. Een steuntje in de rug is ongelooflijk belangrijk voor hun ontwikkeling.” Met deze mooie woorden begon Kasper zijn avontuur als ambassadeur van Kinderhulp. De acteur, cabaretier, muzikant én auteur raakte bekend met Kinderhulp via de televisieshow Scrooge Live en zet zich sinds het voorjaar van 2021 actief in om kinderarmoede onder de aandacht te brengen. Dit deed hij onder andere door columns te schrijven in de landelijke pers. Met zijn woorden heeft hij kinderen een stem gegeven en vele harten geraakt.

Na jaren van betrokkenheid neemt Kasper nu afscheid als ambassadeur. We blikken in dit artikel graag terug op zijn columns; verhalen die inspireren, raken en laten zien waarom Kinderhulp zo belangrijk is.

Naar je kamer!

Kinderen die opgroeien in armoede hebben soms niet de luxe van een eigen kamer, of een kamer waar al die spullen staan die ik wél had, of die ik mijn kind ook kan geven. Kinderen zonder bureau, leuke gordijnen, goed matras of plankje voor leesboeken. En als je naar zo’n kamer wordt gestuurd is dat een dubbele straf, eigenlijk.

Lees verder

De eindjes aan elkaar knopen

In de grote steden zien we dak- en thuislozen blikjes en petflessen uit bakken vissen om ze in te leveren. Die vinden wél geld dat door anderen is betaald. Prachtsysteem. Maar ik heb voor de supermarkt kinderen gezien die wél met stress-koppies en schaamtevolle blos zakken gevonden plastic en blik afval kwamen inleveren, om met die bonnetjes thuis de eindjes thuis aan elkaar te knopen.

Lees verder

Bij mij thuis

Alles was gezellig en ik was zenuwachtig toen we de trappen opliepen naar de galerij. Ik wilde eerst niet kijken, maar ik moést wel. En toen zag ik het. Ze keken elkaar al gek aan toen we nog niet eens binnen waren. En daarna beleven ze elkaars blik zoeken alsof ze de hele tijd fluister-schreeuwden: “dit méén je niet, woont zij hiér??!”

Lees verder

Hoor wat klopt daar?

Sint staat voor de deur. En die ouwe rakker komt niet voor niets! Als de schoentjes naast de peper(noot)duur gestookte CV radiator staan (ik heb óók geen open haard) is het fijn als er ’s morgens iets in zit. Maar veel schoenen worden niet gevonden, omdat ouders Sint niet kunnen betalen.

Lees verder

Op de eerste dag

De snel uitdijende groep die geen vakantieverhalen kan vertellen, geen nodige laptop mee kan nemen, of door de vertraagde bus (waar ze maar net genoeg geld voor had) op hun eerste dag al te laat komt en direct weer in dat sociale isolement van armoede zakt. Er is schaamte, verdriet en boosheid die een andere oorzaak heeft dan kinderen die niks missen door geldgebrek.

Lees verder

Aan de grond

Vorig jaar mocht Saar mee naar het trampolinepark, op het partijtje van haar beste vriendin. Ze sprong zich los van de aarde en van alle problemen voor haar en mama. Even was ze bevrijd van het gevoel om altijd maar gevangen te zijn. Gevangen in armoede. Want dat benoemt mama nooit, maar Saar weet heel goed wat ‘aan de grond zitten’ betekent.

Lees verder

Geef ze warmte

Maar als je nou binnen al te weinig warms hebt om aan te trekken, hoe moet dat dan buiten? Dan blijf je koud. Zeker in een huis dat minder goed is geïsoleerd of waar zelfs afsluiting dreigt wegens onbetaalbare gasprijzen. Meer dan ooit is er voor de mensen die er normaal al ‘niet warmpjes bijzitten’ grote reden tot zorg. Een kind dat het consequent koud heeft concentreert zich veel minder goed. Feit.

Armoedestress

“Wat denk je dat die gekost hebben?!”, riep mama, toen ze mijn vieze schoenen bij de deur zag staan. Dat weet ik precies, dacht ik, maar dat zei ik maar niet. Mama was zo trots dat we die centjes eindelijk hadden en naar de winkel konden. Dat was trouwens op dezelfde dag dat we bij de supermarkt stonden en niet genoeg geld hadden om nog broccoli te kopen. 

Lees verder

Voetafdruk

Mijn lagere schooltje staat in een villawijk. Ik sprak laatst het hoofd. Juf R. sprak haar zorgen uit over de absurde gasrekening. Ze wil al heel lang dolgraag aan een dak vol zonnepanelen. Waarom de panelen worden tegenhouden, vroeg ik. “Afschuwelijk voor het klassieke dorpsaanzicht!”, is het waan-argument. Over nalatenschap gaat deze column, of zoals ik ’t liever noem: de voetafdruk die je achterlaat op de aarde.

Lees verder

Gesloten deuren

Er woont een jongetje in de buurt dat ik elke dag van de week, in ieder jaargetijde op dezelfde versleten schoenen naar school zie lopen. Door weer en wind. Nou let ik dus eigenlijk altijd alleen maar op de schoenen, maar bij dit ventje kijk ik ook naar de rest van zijn kleding en die is ook altijd hetzelfde. De te dunne jas voor deze maanden. 

Lees verder

In je kamer begint je leven

Spullen genoeg, maar wat voorál ook belangrijk was is dat ik me veilig voelde. Het was mijn domein waar ik kon fantaseren en dromen over wie ik wilde zijn of worden. Goed slapen en vrolijk opstaan omdat je eigen kamer, hoe klein of gedeeld ook, een nog fijnere plek wordt om te zijn. O zo belangrijk voor je eigenwaarde, het kunnen ontspannen, je gedachten ontwikkelen en je ‘eigen paleisje’ kunnen spelen.

Lees verder

Thuis in holland

Ze had nooit het geld om op vakantie te gaan, zelfs niet naar een pretpark of de film, laat staan uit eten of een simpel ijsje halen. Hun zomervakantie is eigenlijk niet vakantie, maar lang thuis zonder school. Het breekt je hart, want ook hier weer denk ik: wat hebben deze kinderen dan te vertellen na die ellenlange periode vrij zijn maar niets kunnen?

Lees verder

Sociaal isolement door armoede

Mijn dochter (6) keek in december naar Scrooge Live en zag dat papa ineens vier andere kinderen had en arm was. Dat begreep ze, want ‘acteren is papa’s werk’ en dan kan dat zomaar. Het besef dat andere kinderen soms minder geluk hebben dan zij drong speels maar duidelijk tot haar door.

Lees verder