Kasper van Kooten – ambassadeur van Kinderhulp – klimt regelmatig in de pen over kinderarmoede. In zijn nieuwste column in de Libelle schrijft hij over Sinterklaas, chocolademunten en veel schoenen die niet worden gevonden.
Dat de Pieten op school gespeeld worden door ex-leerlingen weet mijn dochter al, en dat de Sinterklaas (die ooit op een motor naar school kwam, omdat het paard niet wou!) een HULP-Sinterklaas is, weet ze ook. Maar die kids kunnen inmiddels zo goed acteren, dat ze vanwege meer kans op presentjes de échte Sinterklaas nog even écht laten zijn. Ik vind het prima, aangezien zelfs in de meest hardcore Sint-film de Pieten slechts nog lichte vegen van de schoorsteen hebben. Het feest dat een paar jaar van de volwassenen leek geworden, is terug bij de jonkies. Bij bíjna allemaal.
Lieve lezeres, even over die laatste kinderfeestjes nog; ook jij zult opgelucht zijn dat Sint Maarten en het snel oprukkende Halloween weer achter de rug zijn, want tiralalali tiralalala, wat een dure suikerbergfeesten zijn dat aan het worden, zeg! Ik vond mezelf in de feestwinkel om er voor veertig euro wat enger uit te zien, en de mooiste lampion op 11 november kostte ook weer een flinke zak chocolademunten!
“veel schoenen worden niet gevonden, omdat ouders Sint niet kunnen betalen.”
Wat ik wil zeggen: Sint staat voor de deur. En die ouwe rakker komt niet voor niets! Als de schoentjes naast de peper(noot)duur gestookte CV radiator staan (ik heb óók geen open haard) is het fijn als er ’s morgens iets in zit. Maar veel schoenen worden niet gevonden, omdat ouders Sint niet kunnen betalen.
Kinderen nemen hun kadootjes mee naar school, of vertellen er vol vreugde en trots over. Anderen staren naar de grond en ervaren een vorm van isolement. De Actie Pepernoot van mijn geliefde stichting Kinderhulp, is de moeite waard om te bekijken. Deze tovert tienduizenden lachjes en trots waar deze het meest verdiend zijn en geeft kinderen weer aansluiting.
Hoor, wat klopt daar(aan), volwassenen?