Kasper van Kooten – ambassadeur van Kinderhulp – klimt regelmatig in de pen over kinderarmoede. Zijn column in de Libelle deze week gaat over Saar, een elfjarig meisje dat zich gevangen voelt in armoede.

Saar zit in haar kamer. Ze is net uit school. Mama is aan het werk in de woonkamer. Mama werkt thuis. Met de telefoon. Dat heet klantenservice. Saar mag mama niet storen. Nu bedenkt ze wat ze kan gaan doen. Ze kon weer bij niemand spelen. Andere kinderen willen dat niet. Zouden ze zich schamen voor haar? Die gedachte doet best zeer.

Saars beste vriendin ging naar de bioscoop, maar dat kan Saar niet betalen. Haar tekenpapier is op en met haar poppen is ze wel uitgepraat. Saar is elf. Mama heeft de enige laptop in huis nodig voor haar werk en een tablet hebben ze niet. Saar houdt van lezen maar alle leuke boeken van de bibliotheek heeft ze al uit of zijn uitgeleend. Muziek luisteren kan niet zonder laptop.

Saar woont in een flat en heeft geen tuin. Ze gaat op haar bed liggen en zweeft in haar gedachten naar een groot huis met een tuin en een trampoline. Ze is gek op trampolinespringen. Dat kan ze ook heel goed. Vorig jaar mocht ze mee naar het trampolinepark, op het partijtje van haar beste vriendin. Ze kan zich nog precies herinneren wat ze toen voelde: ze zweefde van geluk, letterlijk en figuurlijk. Haar voeten raakten de trampoline steeds kort om haar hoger en hoger de zevende hemel in te sturen.

Ze sprong zich los van de aarde en van alle problemen voor haar en mama. Ze vloog ervan weg als een vogel. In haar buik kriebelden duizenden vlinders. Even was ze bevrijd van het gevoel om altijd maar gevangen te zijn. Gevangen in armoede. Want dat benoemt mama nooit, maar Saar weet heel goed wat ‘aan de grond zitten’ betekent.