De stijgende prijzen in ons land zorgen voor stress en geldzorgen. Dit heeft een enorme impact op honderdduizenden kinderen en jongeren. Daarom helpt Kinderhulp kinderen van 0 tot 21 jaar met iets groots of iets kleins. Een ingerichte kamer, laptop, schoolspullen, speelgoed, zwemlessen, nieuwe bril; wat er maar nodig is. In deze rubriek geven wij een inkijkje in de verhalen van de kinderen die we helpen. Vandaag het verhaal van Julia.
Julia is 14 jaar en woont al sinds ze 6 is in een pleeggezin. Daarvoor woonde ze samen met haar moeder en broer, maar haar moeder kon niet meer voor hen zorgen. Drie jaar geleden is haar moeder overleden en sindsdien voelt het alsof er een stukje van haar ontbreekt. Ondanks dat ze haar broer nog wel eens ziet, blijft praten over haar moeder moeilijk. Ze weet niet goed hoe ze haar verdriet moet uiten. Soms lijkt het alsof de rest van de wereld gewoon doorgaat, terwijl zij nog vastzit in een gevoel dat ze niet helemaal kan plaatsen. “Ik weet gewoon niet hoe ik het moet zeggen.”
“Ik wil niemand tot last zijn, het is te lang geleden”
In haar pleeggezin voelt Julia zich veilig, maar sommige dingen kan ze daar niet delen. Ze wil haar pleegouders niet belasten met haar verdriet en houdt haar gevoelens liever voor zichzelf. “Ik wil niemand tot last zijn.” Toch merkt ze dat het haar soms in de weg zit. Ze zou willen praten over haar moeder, over hoe ze haar mist, maar zodra ze woorden wil vinden, blijft alles vastzitten in haar keel. “Het is te lang geleden”, denkt ze dan. “Misschien snapt niemand het meer.”
“Dat brengt me even terug naar toen mama er nog was, soms is dat moeilijk maar soms voelt dat juist fijn”
Wat haar helpt, zijn de kleine herinneringen. Een foto die ze ergens heeft bewaard, een sieraad dat ooit van haar moeder was. “Dat brengt me even terug naar vroeger (naar toen mama er nog was), soms is dat moeilijk maar soms voelt dat juist fijn”. Julia merkt wel dat ze bang is om die dingen kwijt te raken. Ze zou willen dat ze haar moeder dichterbij zich kon houden, op een manier die alleen van haar is. Iets tastbaars, iets vertrouwds.
Een tastbare herinnering
Om Julia te helpen met haar verdriet en verwerking, kreeg ze dankzij de donateurs van Kinderhulp een knuffelportret. Een zachte knuffel met de afbeelding van haar moeder erop. In de knuffel zit een rits, waar ze haar dierbare spulletjes in kan bewaren. Sindsdien ligt de knuffel altijd bij haar in bed. Soms praat ze er zachtjes tegen, als ze niet weet bij wie ze haar gedachten kwijt kan. En wanneer ze zich verdrietig voelt, drukt ze de knuffel stevig tegen zich aan. Het geeft haar iets om zich aan vast te houden. Iets van hen samen. En dat helpt.