Kasper van Kooten – ambassadeur van Kinderhulp – klimt ieder kwartaal in de pen over kinderarmoede. In zijn column in de Libelle deze week schrijft hij over de voetafdruk die je achterlaat op aarde.

Armoede is erfelijk. Kinderarmoede stamt natuurlijk direct van de ouders en gaat ongetwijfeld in veel gevallen terug tot de grootouders. Denk aan migratiefamilies, of al generaties in Nederland gewortelde stambomen. Amerikaanse films laten het vaak zien; dat het weinigen lukt om de armoededans te ontspringen. Nu is Nederland gelukkig nog steeds een land met meer gelijke kansen, sociale vangnetten en ziektekostenvoorzieningen dan de VS, maar we zijn hard op weg om de verschillen tussen arm en rijk hier net zo groot te maken. Deze tijd stemt tot nadenken, voor onszelf, maar ook voor elkaar.

Mijn lagere schooltje staat in een villawijk. Ik sprak laatst het hoofd. Juf R. sprak haar zorgen uit over de absurde gasrekening. Ze wil al heel lang dolgraag aan een dak vol zonnepanelen. Ook haar leerlingen hebben meer dan wij door dat zoiets – los van de kosten – om ons aller toekomst gaat. Toch wordt de komst van zonnepanelen hardnekkig tegengehouden door pakweg zes rijke, oudere bewoners rond de school, wonend in kasten van huizen waar zonder blikken of blozen stijgende gasrekeningen betaald kunnen worden. Waarom de panelen worden tegenhouden, vroeg ik. “Afschuwelijk voor het klassieke dorpsaanzicht!”, is het waan-argument, maar het kwam er nog doorheen ook bij de gemeente; de gasbesparing komt niet. Over nalatenschap gaat deze column, of zoals ik ’t liever noem: de voetafdruk die je achterlaat op de aarde.

Tegen deze welvarende buurbewoners zou ik willen zeggen: is dit de voetafdruk die je wilt nalaten? Protesteren tegen een schooltje met ons aller toekomst erop? Oké, maar in ruil daarvoor vraag ik in je erfenis iets voor Kinderhulp na te laten, zodat de kinderen een warme jas hebben als school de gasrekening niet meer kan betalen. Deal?