Kasper van Kooten – ambassadeur van Kinderhulp – klimt regelmatig in de pen over kinderarmoede. In zijn column in de Libelle deze week kruipt hij in de kinderschoenen binnen een gezin met geldzorgen.

Mama weet niet of het geld van haar nieuwe werk op tijd er is om mijn etui voor school te kopen. Ze heeft gezegd dat er ook nog ‘een enorme naheffing voor de energie gaat komen door die stomme Putin’. Wat die te maken heeft met mijn nieuwe etui begrijp ik niet zo goed. Maar ja. Ik durfde het ook niet te vragen omdat het leek of mama niet echt zin had om antwoord te geven. Ze keek een beetje boos. Dat was ze niet, dat weet ik wel, maar mama heeft de laatste tijd wel vaker momentjes dat ik denk: ik ga nu maar even niet vragen wat er aan de hand is.

Laatst werd ze ook heel erg verdrietig toen ik thuiskwam na de eerste dag op mijn nieuwe schoenen. Er zat een grote vlek op omdat Pip er chocomelk overheen gemorst had. Toen durfde ik al bijna niet naar huis. Natuurlijk had ik het proberen schoon te maken, maar de vlek was alleen maar groter geworden. “Wat denk je dat die gekost hebben?!”, riep mama, toen ze mijn vieze schoenen bij de deur zag staan. Dat weet ik precies, dacht ik, maar dat zei ik maar niet. Mama was zo trots dat we die centjes eindelijk hadden en naar de winkel konden. Dat was trouwens op dezelfde dag dat we bij de supermarkt stonden en niet genoeg geld hadden om nog broccoli te kopen. Met een rood hoofd legde mama het toen terug. Ik vond dat niet zo erg. Ik denk dat mama veel stress heeft omdat ze bang is dat mijn etui er niet op tijd is. Dat zou ik ook niet zo erg vinden, maar vooral zielig voor mama. Ik hou van haar.