Broodtrommels vol toekomstdromen en rugzakken vol kansen? Kinderhulper en peutermoeder Sietske schrijft over gelijke kansen in het klaslokaal.
Je kind naar school of naar de opvang brengen levert regelmatig bijzondere taferelen op. Aan de deur of op het schoolplein komt alles voorbij: van tranen tot blijdschap, en van trots tot wanhoop. Regelmatig krijg je ook een kijkje in de keuken van andermans huishouden.
Terwijl ik sta te wachten om mijn 2-jarige zoontje bij de opvang te brengen, begint de vader voor me te hakkelen. “Ja eh.. Pip heeft nog niks gegeten. Ze heeft haar boterham niet op. Niet aangeraakt eigenlijk, in alle hectiek vanochtend. Kan ze hier nog iets eten?”
Heel kort spits ik m’n oren en gaan bij mij de alarmbellen af. Zou het een smoesje zijn? Nee wacht… ik weet dat Pip niks tekort komt. Hier is sprake van een oververmoeide vader van een jong gezin tijdens de ochtendspits. Niet van geldzorgen. Wat volgt is veel gelach, wat verontschuldigingen en een geruststellende boterham voor Pip in het vooruitzicht.
"Heel kort spits ik m’n oren en gaan bij mij de alarmbellen af. Zou het een smoesje zijn?"
Diezelfde dag spreek ik iemand die bij “kinderarmoede” blijkbaar alleen denkt aan kinderen met honger. “Een lege broodtrommel. Dán is er sprake van armoede. En dáár zou Kinderhulp wat tegen moeten doen. In plaats van helpen met zoiets als laptops”, sprak diegene strijdvaardig.
Wat volgt is een interessant gesprek. Want wanneer ik ouders met geldzorgen spreek, merk ik al gauw dat zij nog liever hun linkerarm afstaan, dan hun kind met een lege maag naar bed laten gaan. Er moét eten op tafel, broodtrommels moéten gevuld zijn, fruit moét mee naar school. Elke dag opnieuw. Een stressvolle strijd, maar wel een strijd die elke dag wordt gevoerd – en gewonnen.
Juist daarom herkennen leren armoede vaak eerder aan kleding dan aan lege broodtrommels. Te kleine of aan elkaar getapete schoenen, een plastic zak als schooltas of een dun zomerjasje terwijl het hartje winter is. Eten, schoenen, warme kleding – het zijn basisbehoeften. Maar heb je er weleens over nagedacht hoe onmisbaar een laptop tegenwoordig is?
Wat als al je klasgenoten thuis hun huiswerk maken, fijn achter hun eigen bureautje, terwijl jij niet op het schoolsysteem kunt inloggen? Wat als je afhankelijk bent van de bibliotheek om je presentatie te maken of je cijfers in te zien? Hoe beperkt het je kansen en toekomst, wanneer je schooltas halfleeg is – terwijl je hoofd ondertussen overvol zit met (geld)zorgen?
Kinderhulp hielp laatst een meisje uit groep 8, die al jaren weet wat ze later wil worden: hondengeleider bij de politie. Ze doet hard haar best op school. Een laptop is onmisbaar – zeker nu het voortgezet onderwijs eraan komt. Maar ook tijdens de lockdowns was een laptop heel welkom geweest. Vorig jaar gingen al haar klasgenoten aan de slag met hun boekbespreking. Zij werd overgeslagen, omdat ze geen PowerPointpresentatie had kunnen maken. Met een smoesje kwam ze ermee weg.
Deze week stond ze voor de klas. Trots. Haar moeder stuurde ons een foto van een stralende achtstegroeper met haar allereerste zelfgemaakte presentatie. Haar droom om naar de Havo te gaan en hondengeleider te worden kwam – dankzij een laptop van Kinderhulp – een stap dichterbij.
Mijn tip? Kijk verder dan die broodtrommel. Laten we rugzakken vullen met alle benodigde schoolspullen en toekomstdromen. Zodat álle kinderen kunnen worden wie en wat ze willen zijn.